Άποψη | Στιγμές #1 Στιγμές που μου πήρες | Ι. Καλογεροπούλου

Άποψη | Στιγμές #1 Στιγμές που μου πήρες | Ι. Καλογεροπούλου

Στιγμές που μου πήρες - Άποψη - ΉΜΑΡ BLOG
Στιγμές που μου πήρες – Άποψη – ΉΜΑΡ BLOG

Άποψη | Στιγμές #1 Στιγμές που μου πήρες | Ι. Καλογεροπούλου

 

Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για το συγκεκριμένο βιβλίο και το ταλέντο της συγγραφέως στο να γράφει υπέροχες πλοκές, ιστορίες με σωστή ροή και χαρακτήρες πρωτότυπους. Ο Στέφανος Αλεξάνδρου είναι ένα τέτοιο παράδειγμα.

Είναι μερικές ημέρες που τελείωσα αυτό το εξαιρετικό βιβλίο κι ακόμα δεν έχει βγει από το μυαλό μου. Συχνά ανατρέχω και διαβάζω αποσπάσματα που με άγγιξαν, ατάκες που μου έμειναν αλησμόνητες. Η συγγραφέας έχει σίγουρα χάρισμα. Της το αναγνώρισα όταν διάβασα το προηγούμενο βιβλίο της (το πρώτο που διάβασα από τη συγκεκριμένη) με τίτλο «Από την αγάπη δεν έφυγε κανείς». Αν το περίμενα; Όχι, το είχα πει και τότε.

Αν περίμενα ότι κι αυτή η ιστορία θα ήταν τόσο καλή. Μάλλον ούτε κι αυτό περίμενα, όμως ήμουν σίγουρη ότι με τόσα που λέγονταν για τις Στιγμές τόσο καιρό από αναγνώστες, ότι θα με άφηνε ικανοποιημένη. Ε λοιπόν δε με άφησε ικανοποιημένη απλά. Αν ο Δαναός με τίναξε, ο Στέφανος με ξετίναξε για τα καλά. Εδώ σιγουρεύτηκα κιόλας ότι η συγγραφέας είναι ένα σπουδαίο ταλέντο από τα λίγα που έχουμε και σίγουρα δεν πρόκειται να χάσω βιβλίο της. Τώρα λέω με βεβαιότητα ότι θα πάρω και την Αναπνοή που έχω ακούσει τόσα γι’ αυτήν.

Δεν θέλω να πω τίποτα για το συγκεκριμένο βιβλίο γιατί θα γράψω πάλι κατεβατό. Όμως πρέπει να σχολιάσω τον χαρακτήρα. Το ψυχογράφημα του (Βρε Μαίρη Σγουρού πως το καταφέρνεις και μας δίνεις τέτοιους ήρωες με τόσο ξεχωριστά και τέλεια δομημένα ψυγογραφήματα;;;) Να μη σχολιάσω το πανέξυπνο χιούμορ του; Το ότι έκλαιγα από τα γέλια με τις σκέψεις του; Ότι με νευρίασε σε κάμποσα σημεία, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν του κράτησα κακία; Γιατί πώς να του κρατήσεις κακία;
Πόσα μπορεί να πει κανείς γι’ αυτό το βιβλίο, για τον Στέφανο, την εξαιρετική «ήρεμη δύναμη» την Άννα αλλά και τους υπόλοιπους ήρωες οι οποίοι είναι κι αυτοί ιδιαίτεροι και ξεχωριστοί;

Τα γέλια μου βγήκαν ξινά πρέπει να ομολογήσω. Τόσο κλάμα, τόση αγωνία, δεν θυμάμαι από πότε έχω να νιώσω με βιβλίο. Τόσο παραστατικές σκηνές, διάλογοι αληθοφανέστατοι. Ένταση! Συναισθήματα! Να πω κι άλλα; Νομίζω ότι είναι κατανοητό ότι το συγκεκριμένο βιβλίο δεν είναι μια απλή ιστορία αγάπης…. Αυτή τη φορά το νήμα του παζλ ήταν συνδεδεμένο κυρίως με τα ψυχογραφήματα. Κι ενώ όλα είναι απλά αν τα καλοσκεφτείς, η συγγραφέας τα έχει δομήσει έτσι, που σου φαίνονται βουνό μέχρι να βγει η αλήθεια στο φως.

Δεν θέλω να πω τίποτα άλλο. Αλήθεια δεν θα τελειώσω.
Απλώς διαβάστε το και θα με θυμηθείτε.

Και μετά απ’ αυτό τι; Θα κάνω ένα διάλειμμα γιατί μου είναι δύσκολο να πάω σε επόμενο βιβλίο. Ωστόσο δεν ξεχνάω. Περιμένω ανυπόμονα τον Σκοτεινό Αλέξανδρο Ραζή.

Μαίρη Σγουρού. Χίλια μπράβο και λίγα σου είναι γι’ αυτό το διαμάντι που έφτιαξες! Σου αξίζει κάθε χειροκρότημα που παίρνεις!

 

 

Αφήστε μια απάντηση