Άποψη/Ανάλυση ΣΤΙΓΜΕΣ 1 |Στιγμές που μου πήρες| Γράφει η Β. Χατζηκυριάκου

Άποψη/Ανάλυση ΣΤΙΓΜΕΣ 1 |Στιγμές που μου πήρες| Γράφει η Β. Χατζηκυριάκου

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας άντρας που ήταν τυφλός”

Αχ, αυτοί οι άντρες σου Σγουρού! Παλικάρια σαν τα κρύα τα νερά, πανέμορφοι, αρρενωποί, ακαταμάχητοι, δυναμικοί, διεκδικητικοί, θαρραλέοι. Κι όμως, τόσο κατεστραμμένοι. Σαν ένα όμορφο, προσεγμένο περιτύλιγμα, που ανυπομονείς να ξετυλίξεις και να αποκαλύψεις το πολύτιμο δώρο που περιμένεις ότι κρύβει μέσα του μα, τελικά, η επιθυμία σου δεν έχει καμία σχέση με το πραγματικό του περιεχόμενο ή έχει απλά δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά;

“Δεν κάνω όνειρα, δημιουργώ στόχους.”

Στέφανος

Στο πρώτο βιβλίο των “Στιγμών” κάνει την είσοδό του ένας αρκετά ιδιαίτερος χαρακτήρας, ο Στέφανος. Θα σταθώ στο ιδιαίτερος γιατί όλα τα παρακάτω είναι απλά δεδομένα. “2-3 και μιλάμε για γκολάρα!” Αλαζόνας. “Απ’ τον Στέφανο Αλεξάνδρου δεν γλιτώνει κανείς.“Εκδικητικός. “Μην ξεχνάμε, ότι ο Στέφανος Αλεξάνδρου δεν έπεφτε ποτέ έξω με τους ανθρώπους” Διορατικός αλλά και αυταρχικός. “Σιγά την ευφυία! Εγώ είμαι πιο έξυπνος.”Εγωιστής. “Τι διάολο είναι αυτό το θρίλερ;” 

Ένας αυτό-αποκαλούμενος χωρίς καρδιά άνδρας, με αστείρευτο χιούμορ. Τι κι αν έφερε την καταστροφή με τις εκρήξεις του, τι κι αν μας τρέλανε με τις μ@λακίες του, ακόμα κι όταν μας γονάτισε, το μεγαλείο που κρύβει μέσα του αυτός ο χαρακτήρας είναι τόσο δυνατό που δεν μπορείς να τον μισήσεις πραγματικά. Είναι ένας τυφλός κρυμμένος βαθιά μέσα στα σκοτάδια του, μέχρι που βρήκε το φως και προσπάθησε να το φτάσει.

“Αν τον άφηνα να κυριαρχήσει πάνω μου, ποια θα ήμουν μετά;”

Άννα

Ένα αληθινό κορίτσι της διπλανής πόρτας. Μια γυναίκα που πατάει σταθερά στην γη, καλόκαρδη, με ενσυναίσθηση, πάντα με την θετική σκέψη αλλά και που δεν μασάει τα λόγια της. Μια ήρεμη δύναμη που, ενώ έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον χαρακτήρα του Στέφανου, είναι αυτή που του φωτίζει το μονοπάτι της επιστροφής του από το σκοτάδι. Τι κι αν τον αφήνει να κυριαρχήσει πάνω της, τι κι αν έχανε σταδιακά αυτό που η ίδια ήταν κάποτε, τα δεχόταν με αυταπάρνηση.. με αγάπη. Η Άννα ίσως είναι από τους ωραιότερους χαρακτήρες ηρωίδας που έχω διαβάσει, παρά τα όσα κρύα πιάτα έφαγε χάρη στον Στέφανο. Έφερε στην επιφάνεια αρκετές δικές μου χαμένες στιγμές, γι’ αυτό και ταυτίστηκα απόλυτα μαζί της σε κάθε στάδιο της ιστορίας.

“Η καρδιά μου έσπαγε, …κάθε μέρα έχανα κι από ένα κομμάτι της, μα … είχα σώσει τον αδερφό μου. Αυτό είχε σημασία”

Νίκος

Ο αδερφικός φίλος του Στέφανου. Ένας χαρακτήρας που έρχεται ανά διαστήματα, ως τρίτος αφηγητής, με σκοπό να μάς δείξει μια άλλη όψη του πως η αγάπη μπορεί να σταθεί και να ανθίσει. Ναι, ο Νίκος είναι ο πλέον αγαπημένος μου ανδρικός χαρακτήρας. Όσο ο Στέφανος κέρδισε την συμπάθειά μου ξετυλίγοντας το μεγαλείο που έκρυβε μέσα του, τόσο ο Νίκος κέρδιζε την καρδιά μου με μαθηματική πρόοδο χάρη στην ιδιοσυγκρασία του και τη στάση του απέναντι στα γεγονότα. Είναι ο αδερφός, ο κολλητός, ο φίλος που πέρα της μ@λακίας που ίσως κάνει, νιώθω πως οι δικές του φτερούγες είναι μεγαλύτερες και ασφαλέστερες από εκείνες του Στέφανου, αλλά μπορεί να είμαι υπερβολική και να μη διαφέρουν τόσο τελικά. Ανυπομονώ να τον δω κι ως σύντροφο, ιδανικό έτσι όπως τον φαντάζομαι και, γιατί όχι, ακόμη καλύτερο.

Για μία ακόμα φορά, η συγγραφέας αποφάσισε να παίξει, με τον δικό της μοναδικό τρόπο, με το μυαλό και τα συναισθήματά μας. Μετά την σειρά “Αναπνοή, οι “Στιγμές που μού πήρες” το αποδεικνύουν περίτρανα. Σίγουρα, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να τους προσδώσω τον τίτλο αριστούργημα, μιας και το συγκεκριμένο βιβλίο είναι το πρώτο της σειράς “Στιγμές”, αλλά τη δεδομένη στιγμή όντως είναι. Έχει όλα τα συστατικά μιας επιτυχημένης ιστορίας. Καθηλωτικούς χαρακτήρες (αυτοί που αφηγούνται αλλά και εκείνοι που απλά αναφέρονται), δυναμική ροή, αυξανόμενο σασπένς, σοκαριστικές εξελίξεις, δεύτερες ευκαιρίες (και πέμπτες μη σας πω), ζήλιες, πάθη, απώλειες, άπλετο σκοτάδι και πόνο. (ένα πακετάκι χαρτομάντιλα το θέλετε οπωσδήποτε δίπλα σας)

Η Σγουρού, αγαπάει την Αγάπη και μας το επισφραγίζει με τους χαρακτήρες της. Στην υπερβολή πάντα αλλά άψογα! Σαν τους Φοίνικες, τους καταστρέφει με μόνο σκοπό να τους αναγεννήσει μέσα από τις στάχτες τους. Κανένας τους δεν ξεφεύγει. Από όποια διαφορετική υπόσταση έρχεται η έννοια της Αγάπης για τον καθένα τους, το κέντρο της είναι κοινό. Μια ανιδιοτελής αγάπη, ένα εκτυφλωτικό φως που μόνο αγαλλίαση και πληρότητα μπορεί να φέρει στην καρδιά τους. Κι όμως, ο δρόμος μέχρι εκεί είναι σπαρμένος από ψέματα. Πόσα ψέματα μπορεί να αντέξει μια καρδιά πριν χάσει το φως της; Μπορεί να σπάσει μια καρδιά που είναι γεμάτη από φως; Μπορεί να φωτιστεί μια σκοτεινή καρδιά; Σίγουρα, αυτά τα ερωτήματα δεν θα καταφέρετε να τα σκεφτείτε όσο η ιστορία τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, μέχρι να φτάσετε τουλάχιστον στο προτελευταίο μέρος της ιστορίας. Εκτός κι αν από την αρχή, επιστήσετε την προσοχή σας στα σωστά σημεία.

Οι Στιγμές του Στέφανου και της Άννας κρύβονται στον χρόνο. Κυριολεκτικά! Στιγμές που ζουν, στιγμές που έρχονται, στιγμές που χάθηκαν, στιγμές που υπήρξαν, στιγμές που ξεχάστηκαν. Η συγγραφέας, εν πρώτοις, χρησιμοποιεί ιδιαίτερα εύστοχα τις χρονικές μεταπηδήσεις μέσα στην ιστορία της, όπου πότε σε μεταφέρουν στο άγνωστο μέλλον και πότε στο παρελθόν. Μια ευφυής ιδέα, αφού σου προκαλεί εσκεμμένα ποικίλα συναισθήματα και αμφιβολίες για τις σκέψεις που σχημάτισες, τελικά πολύ γρήγορα, για τους ήρωες της. Προσωπικά, αυτές τις μεταπηδήσεις τις παρομοίασα σαν τον ήχο μιας καμπάνας, πένθιμο και ανατριχιαστικό αλλά περισσότερο, σαν τον ήχο του κινητήρα μιας φόρμουλα ένα που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στριγκλίζοντας στην ευθεία, και μετά παίρνει μια απότομη στροφή, μουγκρίζοντας διακεκομμένα. Σε αυτή τη στροφή είναι σαν να χάνει η καρδιά μου τους χτύπους της όσο κρατάω εκείνη τη στιγμή την αναπνοή μου και το μόνο που υπάρχει μπροστά μου είναι οι λέξεις πάνω στο χαρτί που με κατασπαράζουν δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο μέχρι τα μύχια μου. Λέξεις μαγειρεμένες έτσι που συνταράζουν και καταστρέφουν και τον πιο σκληρό αναγνώστη. Γιατί έτσι είναι η Σγουρού.

Οι Στιγμές είναι ένα βιβλίο που δεν του αξίζουν μόνο πέντε αστέρια αλλά όσα αστέρια χρειάζονται για να φωτίσουν το σκοτάδι τους. Η συγγραφέας είναι ένα ταλέντο που δεν της αξίζουν τόσο τα μπράβο και συγχαρητήρια μας αλλά περισσότερο η αμέριστη αγάπη μας και υποστήριξή μας. Ένα δαιμόνιο μυαλό που όσο χτίζει τις ιστορίες της δεν αρκείται στο ιδανικό αλλά στο άψογο και το πετυχαίνει με απόλυτη επιτυχία. Τίποτα μέσα στις σελίδες του δεν είναι τυχαία γραμμένο. Από τα ποιήματα του Ρίτσου και του Λειβαδίτη μέχρι τις δικές της ποιητικές φράσεις “Το δικό μου <<Για Πάντα>> είναι παραπάνω κι απ’ την αιωνιότητα”, η Σγουρού σε παρασύρει, σε βυθίζει, σε στροβιλίζει και σε πετάει στα ουράνια με διαφορά δευτερολέπτων. Οπότε αν δεν είχες πριν λόγους να την διαβάσεις, τώρα σίγουρα έχεις.

Αφήστε μια απάντηση