
Άποψη /Ανάλυση | Μια Αναπνοή IV | Βιβή Χατζηκυριάκου
“Πως είναι να σου κλέβουν την ανάσα; “
Σαν deja vu επαναλαμβάνεται η φράση λίγο πριν την μέση του βιβλίου και για άλλη μια φορά η συγγραφέας με κάνει να χάσω την γη κάτω από τα πόδια μου, ενώ νωρίτερα, το πλήγμα της απώλεια ήδη μου είχε ματώσει άσχημα την καρδιά. Και όσο πλησιάζω προς το τέλος, η ελπίδα μου κλονίζεται από το παρανοϊκό σχέδιο ενός μανιακού.
Θα μπορούσα να πω με σιγουριά οτι το τερμάτισε με αυτό τον τόμο η συγγραφέας αλλά θα σας απογοητεύσω. Κρίνοντας από το τέλος μάς περιμένουν πολλά περισσότερα στα επόμενα βιβλία. Μίλησα για δράση, σασπένς, έρωτες και δράμα στα προηγούμενα τρία βιβλία; Αν τότε ήταν βαθμός δέκα σε αυτό το βιβλίο εκτινάχθηκε στο εκατό. Μια κορύφωση που ειλικρινά είναι ασύλληπτη! Τα αναίρεσε όλα και τα ανέτρεψε όλα σε ένα βιβλίο ΜΟΝΟ! Το είχα μυριστεί από το δεύτερο βιβλίο, πες το ένστικτο, αλλά μόλις το διάβασα επιβεβαιώθηκα. Μα ποσά μυστικά ρε παιδί μου!
Αυτή τη φορά όλα είναι ένα παιχνίδι ρουλέτας. Ποιος θα επιλέξει σωστά στο που θα γύρει η μπίλια. Η μοιρασιά είναι άνιση και όλοι ζητούν δικαίωση, ενώ μια συμφωνία που γίνεται υπογείως ταράζει τα θεμέλια της ομάδας των Άσσων. Μυστικά που διαλύουν ζωές έρχονται στο φως, απαγωγές και απόπειρες δολοφονίας φέρνουν τις δύο ομάδες στο χείλος του γκρεμού. Κανένας δεν είναι ο ίδιος πια αλλά όλοι αναλαμβάνουν ξανά τον ρόλο που τους είχε δοθεί από την αρχή γιατί η επιβίωση είναι μονόδρομος.

Πολύπλευρη, χαρισματική, καλή γνωστής στην αφήγηση μιας πολύπλοκης ιστορίας. Παρακινεί μεθοδικά με τον λόγο της τη σκέψη του αναγνώστη να πάει προς τον δρόμο που αυτή έχει ετοιμάσει, να τον κάνει να πιστέψει πως έτσι είναι τα πράγματα και όχι αλλιώς, σαμποταροντας τον όμως δίνοντας του φρούδες ελπίδες ενώ η μπίλια έχει ήδη σταματήσει άλλου. Στην τελική, έχει κατορθώσει να τον διαμορφώσει με τέτοιο τρόπο όπου το λάθος να το βλέπει σωστό, όπως το να δείξει συμπάθεια στα άλλοτε κακά μέλη των Άσσων. ( Όχι όλα όμως) Τελικά, υπάρχουν κακοί άνθρωποι ή κακές πράξεις;
Η Αναπνοή ήταν για μένα μια σαρωτική ιστορία που σίγουρα προβλέπεται να διαβάσω πολλές ακόμα φορές. Αυτή η μίξη συναισθημάτων, αντικρουόμενων σκέψεων και απόψεων κάθε φορά που κάτι άλλαζε, η ακόρεστη ανάγκη να πάω παρακάτω ακόμα κι αν τα μάτια σφράγιζαν για λίγα λεπτά, την έχω ζήσει λίγες φορές σε μια τριλογία ή τετραλογία. Μπορεί να μη ταυτίστηκα με κάποιον από τους ήρωες, ήταν άλλωστε όλοι τους στον υπερθετικό βαθμό που εγώ δεν είμαι, μα ένιωσα το δέσιμο τους, και την δύναμη της αγάπης που είχαν μεταξύ τους εκείνα τα αδέρφια. Ανυπομονώ να ανακαλύψω τι έγινε στο παρελθόν αλλά και τι επιφυλάσσει το αβέβαιο μέλλον για καθένα από τους ήρωες μας. Δώσε πόνο Μαίρη!!!!
Συγχαρητήρια!!!!
Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για τη σειρά στη ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ