
Άποψη/Ανάλυση – Μια Αναπνοή ΙΙ | Βιβή Χατζηκυριάκου
“Ίσως η προσπάθεια εντέλει να έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Ακόμα κι αν στο τέλος χάσεις, δεν θα έχεις πέσει αμαχητί.”
Φράση, επιλεγμένη έτσι στα γρήγορα, ανάμεσα στις τόσες που υπάρχουν μέσα σε αυτό το βιβλίο, όπως και στο προηγούμενο. Και λέω στα γρήγορα γιατί, σας το ομολογώ, παρασύρθηκα αυτή τη φορά από το ξεκίνημα με την ασταμάτητη δράση, οπότε πού να μου μείνει μυαλό να σημειώσω τα καλά… γιατί υπάρχουν πολλά μηνύματα αφύπνισης εδώ μέσα κι ένα από αυτά είναι το παραπάνω.
Η ιστορία λοιπόν συνεχίζεται αποκαλύπτοντας σποραδικά σκηνές του παρελθόντος του κάθε ήρωα, με σκοπό να ξεδιαλύνει, μέχρι το σημείο όπου είναι απαραίτητο φυσικά, τι στο καλό συνέβη σε αυτόν και διαμορφώθηκε στον άνθρωπο που είναι τώρα. Μυστήριοι ήρωες του πρώτου βιβλίου έρχονται στο προσκήνιο. Μυστικά ξεκινούν να αποκαλύπτονται ενώ άλλα γίνονται τώρα μυστικά. Σχέσεις έρχονται σε ρήξη ενώ άλλες τώρα δημιουργούνται. Και το μίσος κυριαρχεί. Δύο αντίπαλες ομάδες το λέει η συγγραφέας. Δύο αντίπαλες δυνάμεις θα το πω εγώ. Και οι δύο έχουν τον ίδιο στόχο, να κυριαρχήσουν και μπορούν.
Barcelona VS Άσσοι, 30 χρόνια μετά.(αν δεν κάνω λάθος) Μπορεί να ακουστεί άκυρο αλλά κάτι από “Sons of anarchy”, που έχω δει μόνο σε τρέιλερ, ξεκίνησε να μου θυμίζει η Αναπνοή. Δύο αντίπαλοι, λαθρεμπόριο, κυριαρχία περιοχών, πουλημένοι αστυνομικοί και πάει λέγοντας. Η λεπτομέρεια που με ιντριγκάρει εδώ είναι πως ανήκαν εξαρχής όλοι τους σε μια ομάδα. Μια ομάδα που αποτελείτο από τρεις οικογένειες μέχρι που ήρθε το χάος και διασπάστηκαν. Το τι συνέβη, το μαθαίνουμε γύρω γύρω, αυτό που έχει τώρα σημασία είναι πως ο κάθε αρχηγός κρατάει τη δική του αλήθεια για τον εαυτό του. Θρέφοντας το μίσος για να υπερισχύσουν στον νέο πόλεμο που ξεκίνησε.
Και κάπου εδώ, θα ρωτήσω την συγγραφέα για να μη το ξεχάσω μετά: Αλήθεια, το σχεδιάγραμμα που έφτιαξες για την Αναπνοή (γιατί σίγουρα έφτιαξες) πόσο όγκο πιάνει; Εγώ πάντως το φαντάζομαι σαν ένα τεράστιο τοίχο οπως του CSI που ψάχνει τον ένοχο. Σαν έναν χάρτη με γραμμές ενώνοντας φωτογραφίες με πληροφορίες για τον καθένα.

Δεν το περίμενα πως θα χαθώ σε μια ιστορία, η οποία ενώ έχει άγνωστη αρχή και τέλος εγώ απλά θα πήγαινα με το ρεύμα ρουφώντας που και πού σκηνές του παρελθόντος για να συνδεθώ ξανά με το παρόν. Προσωπικά, διαπίστωσα πρόσφατα πόσο πολύ μού αρέσουν οι χρονικές εναλλαγές σε μια ιστορία. Σαν να παίζει η συγγραφέας μαζί μου, με την άποψη που απέκτησα για τους ήρωες της θέλοντας να μου δείξει ένα άλλο πρόσωπο του ήρωα ή πως δεν είναι αυτό που εξαρχής είχα εκλάβει ως αλήθεια. Ευφυές και σατανικό μαζί!
Επίσης, όπως και στο πρώτο βιβλίο, υποκλίθηκα στην επιλογή να υπάρξει point of view των ηρώων σε τρίτο πρόσωπο. Θα σταθώ σε αυτό μιας και για μένα ήταν πιο εύκολη η ανάγνωση, η κατανόηση αλλά και δεν με κούρασε παρόλο που υπάρχουν 30+ ολοκληρωμένοι ήρωες στην ιστορία. Παρόλο που προτιμώ το πρώτο πρόσωπο στην αφήγηση, εδώ θεωρώ πως πήρε σωστή απόφαση η συγγραφέας. Το συναίσθημα έγινε πιο δυνατό, η ταύτιση ως αναγνώστης με εκείνη την στιγμή του ήρωα που όσο κι αν είναι τραβηγμένη είναι εξίσου τραγική που σπας μαζί του…και αυτή τη φορά, οι τραγικές φιγούρες είναι περισσότερες. Και να το ήθελα, που το ήθελα γιατί ο κόσμος αυτός είναι άγριος, δεν τα κατάφερα να μείνω ανεπηρέαστη σε καμία από αυτές.
Ποιος να το φανταζόταν πως κοιτώντας μέσα από μια κλειδαρότρυπα πως ζουν οι άνθρωποι του υποκόσμου θα δημιουργούσε μια τόσο έντονη επιθυμία να θέλει περισσότερα! Θα παρομοίαζα το πρώτο βιβλίο με μια κλειδαρότρυπα, γιατί μετά κι εγώ όπως κι εσείς, ήθελα περισσότερα.
Περισσότερα για τη Σειρά μπορείτε τα βρείτε στη ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ